7x peuter voorbereiden komst baby volgens verschillende NANA-moms
Een goede moeder word je niet, een goede moeder bén je. En als je de perfecte moeder wilt worden, kan ik je uit de droom helpen, want die bestaat niet! Ook goede moeders hebben hun dipjes, flaws, prikkelbaarheden of momenten dat ze gewoon moe en onredelijk zijn. In ‘Sharing is Caring’ bundelen we tips, tricks en ervaringen van NANA-moeders die hun licht laten schijnen op onderwerpen. Van luchtig tot taboe doorbrekend en alles daar tussenin, houden we van bij NANA…
Stel je voor: vanaf het begin van je zwangerschap vertel ik je, je peuter met regelmaat dat hij of zij binnenkort broer of zus zal worden. Tevergeefs, denk je soms. Na maanden van enthousiaste tekst en uitleg bij het groeien van je babybuik, heb ik nog geen glimp van interesse opgevangen. Sterker nog: je kind lijkt het onderwerp steevast te negeren. Remember, je kleintje is 2 (of net 3).
Dat gezegd hebbende, peuters zien wél veel. De groter wordende buik van mama, de inrichting van de babykamer en ook gesprekken over de komst van de baby gaan niet aan hen voorbij. Ze voelen aan dat er iets aan de hand is. Ze zullen alleen nog niet volledig begrijpen wat er staat te gebeuren. En dat is logisch: hun cognitieve vermogens zijn nog in ontwikkeling. Zo hebben jonge peuters weinig besef van tijd. Wanneer je tegen een dreumes zegt dat er 'straks' een baby komt, verwacht hij/zij diezelfde dag actie. Dat het nog maanden duurt, is niet altijd te snappen.
Deze week staat in het teken van moeders die hun peuter voorbereiden op de komst van een baby, want hoe doe je dat nou? Wij vroegen verschillende NANA-moeders om 'advies'.
Angeliek Groen (40)
“Ik heb vanaf het begin van mijn zwangerschap elke avond boekjes gelezen met Lennox. Toen mijn buik zichtbaar groeide lazen we 'Ik ben je grote Zus' en snapte ze ineens dat er een baby in min buik zat. Ook is Lennox een keer mee geweest naar de verloskundige, zodat ze haar broertje kon zien op de echo. Dat vond ze spannend, ze dacht dat zij naar de dokter moest.”
“Wij hebben Zoé Lynn overal bij betrokken, kijkend naar alle ritueeltjes en de voorbereiding op de komst van haar zusje. Dus: elke ochtend voor papa (Robin) naar werk ging, gaf hij Zoé Lynn en mij een kus, maar ook mijn dikke buik en dan zei hij ook 'doei' tegen de baby. Toen we de babybox weer in de woonkamer zetten mocht ze ook meehelpen 'inrichten': welke knuffeltjes mogen er straks bij je zusje in de box vroegen we dan? Ook namen we haar zoveel mogelijk mee naar de controle afspraken bij de verloskundige als we het hartje gingen beluisteren.”
“Ik vond het belangrijk om uit te spreken dat er een baby opkomst was. En Noé te betrekken met het inrichten van zijn zusje's kamer, het wassen van haar kleertjes etc. We hebben ook een paar boekjes gekocht, van 'Bobby wordt grote broer' tot 'Bobby krijgt een baby', deze boekjes geven pakkende, beeldende voorbeelden, zoals dat de baby straks in de wandelwagen ligt en hij dan (Bobby dus) op het plankje van de wagen mag staan… Dat maakte het voor Noé begrijpbaar.”
“Vanaf het moment dat we wisten dat we zwanger waren van onze tweede, heb ik Finn erbij betrokken. We hebben hem meegenomen naar de echo's en verteld natuurlijk dat de baby in mijn buik zit. Ik heb hem later filmpjes laten zien van bevallingen (geen traumatische) maar wel hoe baby's ter wereld komen… En vooral in bad, want ik wilde graag in bad bevallen en wilde eigenlijk ook dat Finn erbij was. Daarnaast gingen we samen veel in bad, zodat hij mijn buik daadwerkelijk kon zien groeien. We spraken er elke dag over en we praten tegen de buikbaby.
Ik vertelde Finn heel vaak, dat als de baby er was, de baby ook zou gaan huilen. En dat ik de baby dan zou troosten middels kusjes en knuffels, maar dat-ie ook de borst zou krijgen. Dat de baby bij mama zou drinken en ook bij ons zou slapen. De baby zou ook in de draagdoek zitten overdag en verder heel veel slapen. Dit alles herhaalde ik supervaak. Zodat Finn wist wat-ie kon verwachten. En dat het al een beetje 'normaal' voor hem zou zijn, worden. Er was een moment dat Finn ook echt graag wilde dat zijn broertje uit mn buik kwam. Hij zei: mam, borstje drinken.
Toen Joa er was, was het absoluut alsof het altijd al zo was geweest. Vanaf dag 1 heeft-ie z'n broertje geaccepteerd en geen moment gehad dat-ie 'm zat of echt jaloers gedrag getoond.”
“Wij hebben het geluk gehad dat onze Billie echt dol is op baby's (en poppen!) en door het leeftijdsverschil van 3,5 jaar begreep ze al heel goed wat er ging gebeuren, wij kregen een baby. En zij een broertje. Wij betrokken Billie overal bij. Van het kamertje inrichten, mee gaan naar de echo's tot het verzinnen van de naam. Vanaf het eerste moment dat haar kleine broertje er was, was zij direct grote zus. Enorm zorgzaam, het was gelijk eigen. Dit zal de natuur zijn, maar ik denk ook dat het kwam omdat we er écht met z'n drietjes naartoe hebben geleefd.”
“Ik heb mijn zoon zoveel mogelijk bij mijn zwangerschap betrokken. Ik vertelde hem over zijn zusje in mijn buik, liet hem aan mijn buik voelen, vroeg of mijn buik een kusje wilde geven etc. Het is bij ons in de familie een traditie dat je met 24 weken, als het kindje levensvatbaar is, een wieg mét kleine cadeautjes te leen krijgt. In deze so called familiewieg hebben alle baby's van de familie in gelegen. Ik ook! Chase en ik maakten tot aan de bevalling elke dag een cadeau voor zijn zusje open. Of hij doorhad dat het cadeau niet voor hem was, weet ik niet… Hij vindt het vooral leuk dat ik hem met de rammelaar liet spelen voordat-ie in de babykamer verdween.”
Felicia Jansen (34)
“Wij hebben onze Mea past vertelt dat er een zusje opkomst was toen mijn dikke buik zichtbaar was. Volgens mij was dat rond de 20e week (?), maanden voorbereidingstijd is voor een peuter een eeuwigheid. Vanaf dat moment wilde de kleine kletskous álles weten. We gaven haar graag geregeld een 'taakje', bijvoorbeeld een knuffel uitzoeken voor de baby, ze voelde zich zo gelijk groot. En stoer. We hebben ook geprobeerd om Mea gaandeweg wat zelfstandiger te maken.”
Mogelijk gemaakt door team NANA
Model: CHASE
Fotografie: Norah Joy
Concept en coördinatie: Gina Pesulima