Boys-moms: Tessa over ravotten, wild doen, stoeien én de bijzondere band met haar twee zonen
Sundays are for stories! En uitslapen (lees: tot 08.00 met koters), brunches in bed en quality time met familie. Omdat we denken dat er op zondag ietsje meer mom-me-time is brengen we op deze 'rustdag' een must-read reportage, met iedere maand een ander thema. Van aunty duties tot boys moms, daddy daycare en veel meer.
Nieuwe maand, nieuwe invalshoek voor onze reportagereeks. September staat in het teken van boys-moms (en één girls-dad), want wat is nou het allerleukst aan al die jongetjes (of meisjes) thuis? Tessa Dorlijn (32), trotse mama van Finn (2) en Joa (5 maanden), vertelt hoe zij #momlife als boys-mom ervaart. “Geen onnodig angst zaaien, ga het eerst maar eens alleen ondervinden (natuurlijk tot een bepaalde hoogte, het moet uiteraard niet gevaarlijk worden). Dit werkt hier ook het beste.“
“Ik ben een absolute boys-mom! In mijn tienerjaren zei mijn moeder dat ook al. 'JIJ? Jij bent een jongensmoeder', zei ze dan. Net zoals mijn moeder dat is. Hoewel zij dan nog een dochter heeft mogen krijgen, weten we nog steeds niet wie hier nou 'het ongelukje' was, haha. Ik ben een van een tweeling en ik heb een tweelingbroer. Daarnaast heb ik nog twee oudere broers, dus ik heb mijn hele leven met meer mannen te maken gehad dan met vrouwen. Daardoor ben ik nooit echt een meisje-meisje geweest. Ik deed niet aan jurkjes, strikjes en dat soort dingen. Ik speelde wel met poppen, maar dat ging altijd gepaard met LEGO en computerspelletjes. Sterker nog: ik was degene die m'n twin leerde hoe je in een boom moest klimmen. Ja, ik was toen al one of the boys! Ik kan niet wachten tot Finn en Joa echt samen kunnen spelen. Ik zie nu al dat de oudste heel lief is voor zijn broertje. Hij wil met hem spelen, samen met de brandweer en alle auto ́s, maarja, dat snapt die kleine nog niet. Straks als dat wel is, hoop ik dat ze leuk samen spelen. Ik heb fijne herinneringen aan mijn speeltijd met mijn tweelingbroer. Ik gun hun dat ook!
Naar mijn kinderen ben ik ook vrij makkelijk. Het is echt leren, leren, leren en dat doe je het beste door het gewoon te doen. Geen onnodig angst zaaien, ga het maar eens ondervinden (natuurlijk tot een bepaalde hoogte, het moet uiteraard niet gevaarlijk worden). Dit werkt hier ook het beste. Op onderzoek uit gaan. Ravotten. Wild doen. Stoeien, totdat iemand stop zegt, of heel hard moet huilen, want de een is op de ander gaan staan door zijn wilde gedrag. Ook ik ga daar regelmatig op onderuit. Dan laat ik mijn peuter express struikelen, wat hij erg grappig vindt en soms doe ik dat net iets te hard. En dan is het huilen. Dan zeg ik 'sorry' en gaan we weer verder. Ik vind het heerlijk om met m'n mini's naar buiten te gaan. De jongste, Joa in de draagzak en de oudste, Finn op zijn fiets of in de kinderwagen. We gaan vaak naar een grote natuurspeeltuin. Hier kan de oudste lekker klimmen en klauteren, terwijl zijn broertje dan slaapt.
“Mijn zoontjes hebben allebei een sterke drive om zich aan mij op te laden. Als ik een paar dagen op een rij heb gewerkt, zijn ze beiden heel duidelijk in hun behoefte... Ze willen mama! Papa is voor even goed.”
Ik geloof in een bijzondere moeder-zoon-band. Niet alleen omdat ik het heel graag wil geloven (lacht), maar omdat ik het ervaar en heb ervaren binnen het gezin waar ik uit kom. Echter geloof ik ook dat elk kind een unieke band heeft met zijn of haar moeder. Wat mij opvalt is dat jongens misschien wat zorgzamer zijn naar hun moeder toe. Liever? Beschermend? Mijn zoontjes hebben allebei een hele sterke drive om zich aan mij op te laden. Als ik een paar dagen op een rij heb gewerkt, zijn ze beiden heel duidelijk in hun behoefte. Ze willen mama! Papa is voor even goed, maar de behoefte naar mij ligt dan een stuk dieper en intenser. Ze liggen dicht tegen mij aan. Willen alleen door mij naar bed gebracht worden en vinden ook alleen complete rust bij mij.
Of er een verlangen naar een dochter is? Nee, niet per se. Toen ik zwanger was van de tweede kwam dit wel op in mijn gedachte. Wat als deze baby nou een meisje zou zijn. We hadden ook een meisjesnaam, maar ik werd er eerlijk gezegd ook direct angstig van. Ik zag allemaal beren op de weg. Spoken. Angstige scenario's. Toen we hoorde dat de tweede ook een jongen was, viel er een soort last van mijn schouders. Klinkt wellicht heel stom, maar het was wel de realiteit. Mocht er ooit een derde kindje komen, en het is een meisje, zou ik het met liefde verwelkomen, zou ik net zoveel van haar houden, hoop ik dat we net zo'n band krijgen als ik met mijn moeder heb. Ik snap alleen nu ook de angst van mijn moeder, toen ik opgroeide… en stiekem denk ik dan: fieuw, die heb ik nu niet. Of ervaar ik in ieder geval anders, als mama van twee jochies.“
Mogelijk gemaakt door team NANA
Fotografie: Dorian Jurne
Visagie: Sisley Angenois
Concept en coördinatie: Gina Pesulima