Gina over haar werk-privé balans: “Net zoals elke andere mama struggle ik ook weleens met mom guilt”
Wat heeft founding mama Gina deze week op haar radar? Tijdens ‘Catch Up With G.’ neemt ze je mee in de ups-and-downs van haar bewogen leven als schrijvende moeder. Van beklijvende hersenspinsels tot noemenswaardige ervaringen. Tune in.
“Als jonge moeder dat een huishouden in haar up runt besef ik mij dat mijn werk-privé balans nog relatief goed geregeld is. Ik ben ZZP'er en ik kan ik mijn eigen tijd indelen. Dat geeft veel vrijheid (I love that!) Opa en oma hebben een vaste oppasdag, Mex gaat één ochtend naar de peuterspeelzaal en de meeste woon-werk afstanden zijn behapbaar. Al ligt de uitdaging nu bij thuiswerken ten tijde van Corona, aangezien mijn peuter het vertikt om langer dan 3 min. alleen te spelen. Maargoed, over-all loopt het allemaal smooth in huize Gina & Mex. Tenminste als je, je niet druk maakt dat onze eettafel ook onze werk/knutseltafel is en de gang tjokvol staat met wasmanden mét schone kleren. Niet meer je mams opzadelen met jullie was, ook al wil ze dat.
Vrijheid is voor mij rijkdom, juist in deze tropenjaren waarin mijn dochtertje mij nodig heeft en ik ervoor haar wil zijn. Zoveel als ik kan. Ik voel me rijk (en soms ook uitgeput, omdat ik de avond daarvoor tot laat een reisverhaal heb afgetikt) als ik op een doordeweekse dag 's ochtends met Mex naar de kinderboerderij kan gaan. Mijn zusje haar die middag zoet houdt met pepernoten bakken, zodat ik een belangrijk telefonisch interview en/of urgente werkmails kan tackelen. En: we einde middag in de buurtsupermarkt kunnen discussiëren over het avondeten ('mamaatje, ik lust geen spruitjes!), terwijl ik met één oog de reeds klaargezette Insta-post voor NANA live zet.
“Ik kan meer geld verdienen, maar ik krijg er niet meer tijd voor terug. Het is mijn mama-mantra, maar: tijd telt. Voor Mex, voor mij: voor ons.”
Net zoals elke andere mama struggle ik ook weleens met mom guilt, een knagend schuldgevoel dat samenhangt met het moeder-zijn en alle keuzes die je daarin maakt. Zo ook op werkgebied. Ik heb minder tijd om te werken, dus ik moet prioriteiten stellen en keuzes maken. Als ik kies voor één grote klus, moet ik twee andere kleine(re) klusjes laten. Kies ik voor meer tijd voor Mex, dan voelt dit (bijna) altijd goed. Kies ik voor mijn werk (zo huilde ik zoveel in het vliegtuig op weg naar Portland, waar ik twee jaar terug een reisverhaal mocht maken, dat ik snotverkouden en ziek aankwam), dan kan dit snel een schuldgevoel opleveren. Terwijl we op een all American roadtrip waren kriskras door Oregon dacht ik continue, ik wil Mex dít laten zien. Waar is ze, ik mis haar! Dat was vast de reden waarom dit ook de laatste persreis zonder haar was… Hoe dat komt? Ik ben verantwoordelijk voor iemand die zelf nog geen keuzes kan maken en van mij afhankelijk is. Natuurlijk is Mex met 3 jaar steeds meer een autonoom persoon dat zelf haar kleding en schoenen uitkiest, verzoeknummers heeft in de auto en laat weten dat als het wéér mag ze wil zwemmen, naar de bios én naar de dierentuin wil. En voor nu genoegen neemt met de Intratuin. Maar hoeveel avonden ik in de week doorwerk of hoe ik omga met schermtijd (als een deadline nadert en ik geen tijd heb om van Play-Doh hamburgers te maken, dus Mex voor de iPad zet): dat zijn keuzes die ik als haar mama, de opvoedende ouder in deze, neem. En die effect op haar hebben. 'Maar mama, ik ben toch lief voor jou? Kom dan please met mij spelen.'
Ik ben gelukkig met mijn werk, het inkomen dat daarbij hoort - de eerste betaalde content shoot in samenwerking met een mooi merk voor NANA is een feit en de freelance klussen druppelen weer binnen - en met de vrijheid die ik ermee creëer. Ik zou me dan ook echt niet rijker voelen als ik het driedubbele zou verdienen met een prestigieuze job die ik oersaai vind. Daar geef ik mijn vrijheid én quality Mex-time niet voor op! Ik kan meer geld verdienen, maar ik krijg er niet meer tijd voor terug. Het is inmiddels mijn mama-mantra, maar: tijd telt. Voor Mex én voor mij.”
P.S. misschien klinkt of lijkt het alsof Gina het altijd 'together' heeft. “Maar dat is heus niet elke dag zo, hoor… Neem: gisteren, Mex werd om 13.00 opgehaald door haar vader en ik had een serieuze to-do-lijst gemaakt. Nog voordat ik de laptop had opengeklapt, barstte ik in tranen uit. Ik voelde me zo low in m'n energie. Het was allemaal gewoon even teveel, alle inspanning van deze week en de spanning voor volgende week (als Mex wordt geopereerd aan haar neus- en keelamandelen!) kwam eruit. Er zijn twee to do's afgevinkt, ik heb mijn vriendje laten weten dat onze date-night een dag opschuift en ben met een dekentje, een kruik en veel chocolade op de bank gaan bingewatchen (check The Bold Type op Videoland). Selfcare Saturday came early.“
Fotografie: Yara Brouwer
Visagie: Sisley Angenois
Concept en coördinatie: Gina Pesulima