Voor mijn forever first, want niet elke grote zus vindt grote zus worden vanaf het begin een feestje…
Wat heeft founding mama Gina deze week op haar radar? Tijdens ‘Catch Up With G.’ neemt ze je mee in de ups-and-downs van haar bewogen leven als schrijvende moeder. Van beklijvende hersenspinsels tot noemenswaardige ervaringen. Tune in.
“Vorige week waren Mex en een vriendin in haar kamer aan het rommelen, de twee kleine dames waren vadertje en moedertje aan het spelen, toen ik Reyya hoorde zeggen 'ik ben de grote zus, goed?', waarop Mex antwoordde 'maar, ik ben straks een echte grote zus hé?' Tussen het vouwen van de was door krulde mijn mondhoeken zich en riep ik - als een asociale hooligan - naar boven: 'klopt parel, je wordt de liefste grote zus!' Nu vraag je je af, oké wat is hier zo bijzonder aan? Voor mij veel. En ik ga je precies vertellen waarom…
Eerst, effe terug in de tijd… Ik was 11 weken zwanger, Mex was net op de hoogte gebracht en ik tikte deze hersenspinsels tijdens een slapeloze nacht:
Mijn social(s) zijn de leukste versie van mezelf en mijn leven. Ik deel enthousiast wat ik doe, draag, zie en maak. Ik vertel ook weleens over mijn gedachtes en gevoelens, maar ik laat nooit het achterste van mijn tong zien. Dat hoeft voor mij ook niet. Maar nu voel ik erg de behoefte om iets heel persoonlijks te delen. Ons meissie zit niet wachten op haar sibling… En dat is nog zachtjes uitgedrukt. Terwijl ik deze woorden tik, moet ik huilen. Maar het is de waarheid. Mex is bedroefd en boos, ik herken mijn eigen dochter niet. Mex is vooral bang. Bang dat ik, dat wij straks niet meer genoeg liefde, tijd en aandacht voor haar hebben. “Ik wil voor altijd met z’n drietjes blijven!” Ik denk met weemoed terug aan die zaterdagavond,
de avond dat we Mex vertelde over de komst van haar zusje of broertje (het geslacht wisten we toen nog niet). De hele dag was ik zo gespannen, kanttekening: ik suck in confrontaties aangaan, zélfs met mijn tiener van toen nog 4 jaar. Het idee dat ik haar, het meisje waar ik het meest van hou, teleurstel breekt mijn hart. En dat terwijl ik die dag daarvoor samen met mijn partner, na een heftige maar mooie sessie bij kindercoach Sofie, zin had om Mexie te vertellen over het heugelijke nieuws. Gek hoe je gevoel in nog geen 12 uur kan omslaan…
Alsof ik wist dat mijn dochter in het begin moeite zou hebben met het wondertje in mijn buik, bekeek ik het overbrengen van het babynieuws niet als een feestje (zoals kindercoach Sofie voorstelde). Chiel en ik bleven trouw aan ons eigen gevoel en zeiden tegen Mex dat we blij en dankbaar zijn om haar het volgende te mogen vertellen… Ik lastte een adempauze in en de blauwe en roze Skittles werden door Chiel op tafel gezet. Niets vermoedend (of perfect toneelspelend) stopte Mex er drie in haar mondje, toen ik mijn zin vervolgde en zei: “Er zit een babytje in mama's buik, je wordt grote…” ik had mijn zin nog niet afgemaakt of moppie begon te huilen en te schreeuwen, iets wat ze nooit doet. De rest van de avond is een roes. Ik wist dat het na deze avond alleen maar beter zou worden. Dat als we Mexie alle tijd en ruimte zouden geven om te wennen aan het idee dat ze straks niet meer het enige kindje in ons gezin is, álles goed zou komen. And so it did. Mex gaat mee naar de echo's, aait over mijn buikje en praat tegen haar broertje (“word je please niet zo druk als adé?”). Ze koopt knuffeltjes voor hem en zoekt met mij kleding voor hem uit. En benoemt óók nog steeds dat ze jaloers is als hij straks geboren is, want wat als we allebei door mama naar bed gebracht willen worden… Dat ze het moeilijk vindt om mij dan te 'moeten' delen. En ik als haar mama zal altijd luisteren, nooit (ver)oordelen en zeggen dat elk gevoel dat ze heeft geoorloofd is.“
Mogelijk gemaakt door team NANA
Fotografie: Iris Tempelaar
Visagie: Patty de Bruijn
Concept en coördinatie: Gina Pesulima