Monique heeft een burn-out en dat heeft te maken met al die rollen die je als moeder en mens hebt…
Tijd voor een time-out met een moeder die iedereen zou moeten kennen. In ‘What’s Up Mama?’ delen we hun wijze levenslessen, persoonlijke confessions en anekdotes die blijven plakken: een lach en een traan liggen soms dicht bij elkaar.
Deze week some real mom talk met Monique Gort (41), mama van James (8) en Céline (4). Monique moest afgelopen zomer een stapje terug doen - is momenteel herstellende van een burn-out - en blikt met ons terug op het veelbewogen jaar. “Ik was vergeten liever en milder te zijn voor mezelf. Ik zorgde niet meer goed voor mezelf. Ik dacht al die jaren dat dit mijn manier was en dat ik alles wel onder controle had. Totdat er de afgelopen drie jaar te veel grote dingen gingen spelen.”
Hoe vond je het om moeder te worden?
“Ik heb destijds heel erg van mijn zwangerschap genoten, ik ging daar fluitend doorheen. De bevalling was best zwaar. In een notendop: na lang wachten eindelijk een ruggenprik, ik kreeg daardoor koorts en tegelijkertijd schoot James’ hartslag omhoog. Er moest een vacuümpomp aan te pas komen en ik werd direct naar de OK gebracht door hevig bloedverlies. We waren uren van elkaar gescheiden… Allemaal heel heftig, maar James was er! Het bizarre is, dat ik alles daarna heel snel was vergeten. Ik werd overmand door al die emoties. Jeetje, ik ben gewoon moeder! En ineens al die verantwoordelijkheid over een kleintje. Dat is mooi, maar soms ook moeilijk. Maar ik kon me al heel snel geen leven zonder hem voorstellen. Het voelde alsof het altijd zo heeft moeten zijn; dat ik zijn mama mag zijn. Ik vond het life changing om moeder te worden.“
“We hadden met elkaar afgesproken om zoveel mogelijk ons leven te leiden zoals we dat deden voor James. Hoe je het ook went of keert, je moet aanpassen en plannen. Daar ben je samen ouders voor.”
Ben je veranderd door het moederschap?
“Ja, dat denk ik wel. Het moederschap heeft mij kwetsbaarder gemaakt. Mijn man Shiran heeft altijd heel veel gereisd voor zijn werk, dus hij was heel vaak weg. En dan was ik alleen. Ik ben ook weken alleen met de kids geweest. Vroeger was dat geen probleem, ik vond het wel prima. Zo leefden we. Sinds Céline voel ik een grotere kwetsbaarheid, de wereld is veranderd. Ik maak me meer zorgen dan voorheen. Dat Shiran weer veilig thuiskomt bijvoorbeeld. Niets is vanzelfsprekend. De angst grijpt me dan, om dit alles te verliezen. Daar sta ik soms iets te vaak bij stil. En dan voel ik mij heel kwetsbaar. Vóór de kids waren we met ons tweetjes; je bent er niet zo mee bezig. Je hebt de spontaniteit en alle vrijheid. Met kinderen is dat anders. We hadden met elkaar afgesproken om zoveel mogelijk ons leven te leiden zoals we dat deden voor James. Hoe je het ook went of keert, je moet aanpassen en plannen. Daar ben je samen ouders voor. Ik vind het heerlijk om moeder te zijn, maar ik heb ook tijd los van de kinderen nodig. Ik denk dat ik daardoor een veel leukere mama ben.“
Wat vind je het mooist, maar ook het moeilijkst aan moeder-zijn?
“Het moeilijkste vind ik toch de constante verantwoordelijkheid, maar tegelijkertijd ook het mooist in die zin: dat ik hun mama ben. Ja hé? Ik denk dat, dat het is. Alles wat ik doe, alles wat ik in mijn hoofd heb, daar neem ik de kinderen in mee. Elke overweging, elke beslissing maak ik met hun in m'n achterhoofd.
Ik zie het als onze verantwoordelijkheid, om ze te laten opgroeien tot mooie, evenwichtige personen. En ik hoop dat dát ons lukt. Dat houdt me juist in deze tijd ook bezig. Dan denk ik, jeetje de tijd dat ze baby waren, die tijd was easy. We zaten in een goede flow. Het echt zorgen voor een mini-mensje is nu veranderd in het opvoeden van twee totaal verschillende persoontjes. Nu hebben we met vier verschillende karakters te maken in ons gezinnetje. Het verandert de dynamiek. Je moet continue rekening houden met elkaar en iedereen heeft een mening. Céline denkt soms dat ze 8 is, dat is echt wel pittig af en toe. Een wolf in schaapskleren, noem ik haar ook wel (haha). We proberen alles heel erg op gevoel te doen. Ik was altijd iemand die zweert bij lijstjes en alles precies probeert te doen zoals het 'hoort', maar sinds ik moeder ben durf ik meer te vertrouwen op mijn instinct. Dat geeft rust. De grootste uitdaging van het moederschap? De vraag die altijd weer terugkomt: doe ik het goed genoeg als moeder?“
“Als iemand vraagt “wat wil jij eigenlijk?”, dan weet ik daar niet zo goed antwoord op te geven. Ik vind het lastig om mijn eigen behoeftes uit te spreken, omdat ik altijd dacht dat ze niet belangrijk waren.”
Je bent van Surinaamse-Hindoestaanse afkomst, geef je je kinderen iets mee van je cultuur?
“Ik ben niet echt een familiemens. Ik ben heel close met mijn zusje (en haar gezin) en met mijn moeder. Mijn vader ben ik op mijn 20e al verloren. Zoals we vroeger naar feestjes gingen (om met de hele familie de hoogtepunten van het leven te vieren), dat doen we niet meer. We zijn eerlijk gezegd niet heel erg bezig met onze achtergrond of onze cultuur. Ik ben hier opgegroeid en ik voel me dan ook heel Nederlands. Wel hoop ik onze kinderen op een dag mijn geboorteland en dat van Shiran (Sri Lanka) te laten zien. Wat voor ons het belangrijkst is, zijn bepaalde normen en waarden meegeven. Respectvol met elkaar omgaan is daar een voorbeeld van. Mensen aankijken in een gesprek en spreken met twee woorden hoort bij de basis. En: eerlijkheid weegt heel zwaar in ons gezin.
We houden ervan om herinneringen te maken met elkaar, we hebben inmiddels onze eigen kleine family of four tradities. We hechten heel veel waarde om gewoon sámen dingen te doen. Van wandelingen in het bos tot sporten of samen koken.“
Vrouwen hebben tegenwoordig veel verschillende rollen, denk aan moeder, geliefde, vriendin, werkende vrouw etcetera. Hoe ervaar je dat zelf?
“Ik heb de afgelopen maanden heel veel gesprekken gehad, met mijn naasten maar ook met professionals. Ik ben op het moment herstellende van een burn-out. Het overkwam me. Opeens was daar het moment dat ik het niet meer kon opbrengen om alle ballen hoog te houden. En dat heeft te maken met al die rollen die je als dochter, vrouw, moeder, collega etc. moet vervullen. In mijn hoofd is er altijd dat stemmetje, dat tegen mij zegt: dit móet ik doen en dat kan ik er dan ook nog even bij doen. Het is écht een uitputting geweest, kan ik je vertellen… Het constant 'aan' staan heeft me gebroken.
Ik was vergeten liever en milder te zijn voor mezelf. Ik zorgde niet meer goed voor mezelf. Ik dacht al die jaren dat dit mijn manier was (niet zeuren, maar doorgaan!). Totdat er de afgelopen drie jaar te veel grote dingen gingen spelen. En dat werd en-en-en, teveel bij elkaar. Ik was het overzicht kwijt en ik kon het niet meer opbrengen. Ik voelde me opeens heel klein, ik verloor alle grip. Alle balans. Misschien had ik het langer kunnen negeren en volhouden als ik lichamelijk geen klachten had gehad, maar afgelopen zomer kon ik er niet meer omheen. Ik was mezelf kwijt, alles moest op de rem! Ik wilde het altijd goed doen voor anderen, eerst zorgen voor de rest. Maar nu dus meer aandacht voor mezelf. En dat is wel even schakelen.
Als iemand vraagt “wat wil jij eigenlijk?”, dan weet ik daar niet zo goed antwoord op te geven. Ik vind het lastig om mijn eigen behoeftes uit te spreken, omdat ik altijd dacht dat ze niet belangrijk waren. Het zit in het aard van het beestje. Ik ga heel vaak onnodig die extra mile, terwijl het eigenlijk al goed genoeg is. Maar ik wil vaak dan nog wat extra's doen, terwijl niemand het zou missen als ik het niet doe.
Sinds de lockdown ben ik meer met de kids. Toen het nieuwe schooljaar nog maar net was begonnen, kwam ik thuis te zitten. Ik wilde onze nannies afbellen, maar dat vond Shiran geen goed idee… Ik leerde om de ochtenden voor mezelf in te plannen. Ik ben meer (alleen) gaan wandelen, begonnen met mediteren en mindfulness, en ik deed twee keer per dag yoga. Ik ging terug naar de basis. En durfde steeds meer tijd voor mezelf te pakken. Dat was wel een dingetje. In het begin vond ik het onzin, dan wilde ik de kids gewoon zelf ophalen van school.
Deze periode is een zoektocht naar mezelf. Dat is pijnlijk, confronterend, maar ook een eye-opener. Wat ik van iedereen hoor, is dat je, als je hier eenmaal uit bent, terug kan kijken op een waardevolle tijd waarin je jezelf opnieuw hebt leren kennen. Super leerzaam! En dat je er alleen maar sterker uitkomt. Daar kijk ik naar uit. Ik kijk weer heel voorzichtig vooruit. We zijn inmiddels alweer bijna vier maanden verder en ik ben heel diep gegaan.“
Tot slot: wat wil je je kinderen graag meegeven in het leven?
“Dat ze niet moeten twijfelen aan hun eigen kunnen. Mijn oudste, James, kan heel streng zijn voor zichzelf, een perfectionist en hij is niet snel tevreden. In dat opzicht is het alsof ik in een spiegel kijk… Dat is soms heel confronterend, gezien de fase waarin ik zit. Je ziet the good, maar helaas ook the ugly. Dan denk ik ja, jij kan het jezelf ook zó ingewikkeld maken. Ik geloof dat een kind een eigen karakter ontwikkelt, maar daarnaast ook zeker goede en minder goede elementen van de ouders overneemt. Soms denk ik dus wel, oeps, dat heeft hij van mij en dan wil ik dat het liefst meteen aanpakken.
Ik vind het belangrijk dat ze keuzes durven te maken en op zichzelf leren te vertrouwen. Omdat dit nu bij mij persoonlijk zo'n actueel onderwerp is, hoop ik dat ik James en Céline kan leren om op een gezonde manier met de golven van het leven te kunnen meebewegen. Dat ze dingen nemen zoals ze komen! Natuurlijk, het leven zit vol mooie momenten, maar er zijn ook mindere kanten. That's life. Shiran en ik verbergen eigenlijk niets voor de kids en proberen alles in hun taal uit te leggen. Alles op zijn tijd natuurlijk. Ik houd mijn hart vast voor de pubertijd, met alle invloeden van buitenaf. Ik hoop ze nog lang af te kunnen houden van bijvoorbeeld social media. Ik wil ze zoveel mogelijk beschermen, maar ik besef dat er een moment komt dat je moet loslaten. Maar daar wil ik nu nog even niet aan denken (lacht!).“
Mogelijk gemaakt door team NANA
Fotografie: Yara Brouwer
Visagie: Sisley Angenois
Concept en coördinatie: Gina Pesulima