“Mijn vriend en ik zien de komst van onze dochter als een nieuwe start: we sluiten een nare periode letterlijk af met nieuw leven, ons wondertje”
Sommigen noemen het de mooiste tijd van hun leven. Anderen streepten de dagen weg tot de bevalling. Geen zwangerschap is hetzelfde en daarom raken we er ook niet over uitgekletst. In ‘Preggo Talk’ eren we de buiken en belevenissen van moms-to-be. Deze week een one-on-one met Samira Tatuhey (32), 24 weken in verwachting van haar eerste, een meisje. De mama in spé vertelt hoe ze ondanks een IVF-traject op de natuurlijke manier zwanger werd, hoe haar hondje Nala op de zwangerschap reageert, deelt haar visie op modern ouderschap etc. “Ik dacht dat ik door IVF 'makkelijker' zwanger zou worden, maar niets bleek minder waar.”
IVF-TRAJECT
“Toen ik in 2016 stopte met de pil – mijn vriend Ton en ik waren 4 jaar samen en klaar voor de volgende stap – bleek dat ik endometriose had. Elke maand was ik zeker 2 dagen uitgeschakeld door de pijn. Ik werd in januari 2018 geopereerd en de gynaecoloog zei dat ik terug moest komen als ik binnen een half jaar niet zwanger was. De operatie was zwaar, ik had veel complicaties en een lange herstelperiode. Een jaar later was ik nog niet zwanger en startten we met een IVF-traject. De eerste terugplaatsing lukte, maar al vrij snel verloor ik het vruchtje. Toen de tweede terugplaatsing niet aansloeg, was ik erg verdrietig. Ik dacht dat ik door IVF 'makkelijker' zwanger zou worden, maar niets bleek minder waar.
De teleurstelling en het verdriet waren groot, dus Ton en ik besloten om het traject on hold te zetten. Twee maanden later was ik zwanger… Toch bloedde ik vanaf het begin en verloor ik het vruchtje na 6 weken. Dit keer was ik optimistisch, want zo ver waren we nog niet gekomen. En dat op de natuurlijke manier! Vervolgens hoopte ik elke maand stiekem dat ik zwanger was, wat weer tot teleurstelling leidde. Ton wees me erop dat ik mezelf kwelde terwijl we het IVF-traject nog steeds hadden gepauzeerd. We besloten dus om er weer voor te gaan en ik maakte een afspraak voor een nieuwe terugplaatsing – ruim een jaar na de eerste poging. Vanwege Corona werd alles ingepland en kreeg ik hormonen zodat mijn eisprong gereguleerd kon worden. Het weekend dat ik ongesteld zou worden en ik met de hormonen zou starten, werd ik niet ongesteld…”
“De spanning en stress die ik al die tijd in mijn lichaam had vastgehouden, zat niet meer in de weg waardoor ik op de natuurlijke manier zwanger werd.”
LOSLATEN EN VERTROUWEN
“Beide keren dat ik een miskraam had, wist ik al dat ik het vruchtje was verloren nog voordat de artsen het bevestigden. In het begin van deze zwangerschap waren Ton en ik daarom nog sceptisch. We wisten als geen ander dat niets vanzelfsprekend is. Bij de eerste drie echo's was ik steeds gespannen. Ik was bang dat we weer te horen kregen dat het niet oké was. Pas toen we met de 20-weken echo bevestigd kregen dat alles er goed uitzag, kon ik eindelijk een knop omdraaien en ontspannen. Ik denk zelf dat ik zwanger ben geworden omdat ik 'het losliet'. Ook de keer daarvoor, toen ik op de natuurlijke manier zwanger werd, is dat zo gegaan. De spanning en stress die ik al die tijd in mijn lichaam had vastgehouden, zat nu niet meer in de weg. Zo lang mijn lichaam geen signalen geeft, kan ik ervan uitgaan dat het goed is. Ik weet nu dat ik op mijn lichaam kan vertrouwen.”
GEPLANDE KEIZERSNEDE
“Met mijn gynaecoloog heb ik afgesproken dat ik een geplande keizersnede krijg. Tijdens mijn operatie is een stuk endeldarm verwijderd en dat litteken kan beschadigd raken of kapot gaan bij een natuurlijke bevalling. Dat risico vermijd ik liever. Ik heb al zo veel pijn gehad, dat ik zeker weet dat ik sterk genoeg ben om een natuurlijke bevalling aan te kunnen. Ik heb er dan ook geen nare gevoelens bij dat onze dochter met een keizersnede wordt gehaald. Ik heb nog geen idee wat ik kan verwachten, maar ik weet dat ze in het ziekenhuis gezinsvriendelijke keizersneden doen. Dit betekent dat je mag meekijken hoe de baby wordt geboren en dat ze – als er geen complicaties zijn – huid op huid bij me mag blijven liggen gedurende de rest van de ingreep.
De gedachte dat ik weer een buikoperatie krijg, maakte me in het begin wel een beetje nerveus. De operatie in 2018 was voor zowel Ton als mij traumatisch. Ook waren de vele bezoeken aan het ziekenhuis de afgelopen jaren vaak niet leuk. Maar dit keer zal het anders zijn. Een keizersnede duurt veel minder lang (in 2018 ging ik 4 uur lang onder het mes, een keizersnede duurt ongeveer 30 minuten) en we krijgen er het allermooiste voor terug: onze dochter.”
“Ook al ben ik straks moeder, ik vind het belangrijk dat ik ook dingen voor mezelf blijf doen.”
HOND NALA
“Voordat het IVF-traject begon, besloten Ton en ik een puppy te nemen. Het leek ons een goede afleiding. Bovendien hadden we ruim een half jaar ervoor afscheid genomen van onze lieve hond Crumbs, een American Stafford, en miste ik het gezelschap van een viervoeter in huis. Zo kregen we in april 2019 onze American Bully Nala erbij, een jonge en energieke pup aan wie wij onze handen vol hadden. Inmiddels is Nala bijna 2 jaar en is ze al rustiger. Ze is een lieve hond die van knuffelen houdt en erg gevoelig is voor energie (als je verdrietig bent komt ze bij je liggen en als je boos of gefrustreerd bent dan houdt ze zich schuil). Ik heb het gevoel dat zij weet dat ik zwanger ben. Zeker in het begin achtervolgde ze me overal, ik kon niet eens rustig alleen op de wc zitten. En als ze bij me komt liggen, dan legt ze haar kop op mijn bovenbenen en niet meer op mijn buik. Ook als ik nu met haar buiten loop, dan trekt ze veel minder aan de riem. Ze is voorzichtiger. Het is aan ons om Nala straks op de juiste manier met onze dochter kennis te laten maken. Ik ben ervan overtuigd dat dit helemaal goed zal komen, want American Bullies zijn juist gefokt als gezinshond.”
WORK LIFE VERSUS MOM LIFE
“Ik werk als communicatieadviseur 32 uur in de week. Na mijn operatie besefte ik dat werk en materiële zaken niet het belangrijkste zijn, maar je gezondheid en de mensen om je heen. Ik ben toen minder gaan werken omdat ik meer tijd voor mezelf wilde. Ook ben ik begonnen met een opleiding voetreflexologie, omdat dat mij heeft geholpen bij het afsluiten van de endometriose en het inspireerde mij om anderen op die manier te kunnen helpen. Als onze dochter er is, ben ik van plan om 24 uur te gaan werken. De opleiding heb ik even uitgesteld en hoop ik volgend jaar weer verder op te pakken. Ook al ben ik straks moeder, ik vind het belangrijk dat ik ook dingen voor mezelf blijf doen.”
MODERN OUDERSCHAP
“Mijn vriend en ik zien de komst van onze dochter als een nieuwe start: we sluiten een nare periode letterlijk af met nieuw leven, ons wondertje. We praten al veel over hoe we zullen zijn als ouders. Natuurlijk weet je pas echt hoe het is als de baby er is, maar ik denk dat wij een goed team zullen vormen. Doordat we samen al zo veel hebben meegemaakt, weten we precies wat we aan elkaar hebben. Hij is een creatieveling die op zijn gevoel afgaat, ik ben meer een denker en van de structuur. Deze balans werkt goed in onze relatie en ik hoop dat we die balans ook kunnen meegeven aan onze dochter in de opvoeding.”
Mogelijk gemaakt door team NANA
Fotografie: Yara Brouwer
Visagie: Sisley Angenois
Concept en coördinatie: Gina Pesulima