Birgit over de nummer één vraag die in haar hoofd popte na de bevalling: “Is dit normaal?”
In Mom Life with B. neemt Birgit (26) je mee in het leven van een jonge moeder. Op 25 oktober zijn zij en haar vriend D. de trotse ouders geworden van Loua Mae. Daarnaast is ze bonusmoeder van twee pubers van 11 en 14 jaar. Lees mee!
“Als ik Dr. Google moet geloven heb ik al twaalf keer kanker gehad, heb ik allerlei psychische stoornissen en is het volgens mij een wonder dat ik niet ergens onder een brug terecht ben gekomen óf nog leef. Ik kom uit 1994 – opgegroeid met het internet, ben ik van de generatie die alles googelt. Maar in mijn zwangerschap verviervoudigde mijn vragen aan de zoekmachine.
Ik las ooit ergens dat Google eerder dan jij weet wanneer je zwanger bent aan de hand van je zoektermen: “Ongesteld te laat” of “Misselijk, vermoeid, zwanger?”. Dat zal bij mij ongetwijfeld zo zijn geweest. Maar ook in mijn zwangerschap heb ik er op los gegoogeld. Over het voorkomen van striae, of bepaalde standjes zéker weten niet schadelijk kunnen zijn voor je baby, of het kwaad kan als je paracetamol inneemt, hoe het ook alweer zat met rauwe melk, of het gek is dat je ineens veel meer afscheiding hebt en dat het anders ruikt, hoe een 20-weken-echo gaat of kramp in je buik kwaad kan en hoe weeën voelen.
Maar de nummer één vraag die in mijn hoofd popte na mijn bevalling was: 'Is dit normaal?'. Van het kreunende ademhalen van mijn pasgeboren baby in de nacht tot de scherpe, brandende pijn op de wc als de urine langs mijn hechtingen droop. De dichtgeknepen ogen en geklemde kaken als mijn baby aanhapte tijdens de eerste dagen van de borstvoeding. De pijn die me op dag vier ineens overviel waardoor ik bijna niet meer kon zitten. De kraamtranen die rijkelijk vloeide bij het minste of geringste. Mijn vagina die er anders uit ziet. Het bloed wat uit de mond van mijn twee weken oude baby kwam (bleek afkomstig uit mijn tepel en volkomen onschuldig). De vergeetachtigheid. De schaafwond op mijn binnenste schaamlip die na zes weken nog pijn deed. De zweetoksels en opvliegers. De tranen na acht weken, omdat ik me stiekem nog steeds niet helemaal hersteld voelde.
Dat de seks anders voelt. De poep- en plasluiers. De struggles in de sprongetjes. De regeldagen. De slapeloze nachten. De tot-de-rug-vol-luiers. De korte hazenslaapjes. Het missen van je buik. De groei van je kindje. Het gevoel hebben dat het je allemaal even te veel is. De aambeien. De eenzaamheid. De ruzies met je partner. De uitblijvende menstruatie. Die bossen haar die uit je hoofd vallen. De vermoeidheid. Het nadenken over een volgend kindje. Het krijgen van flashbacks van je bevalling. De stemmingswisselingen. De behoefte aan me-time en tegelijkertijd het verdriet als je kind niet in de buurt is. De verliefdheid die je voelt voor je partner of je kind, en wat als die even ontbreekt. Het oneindige geluk, maar ook het verdriet — soms zelfs om helemaal niks.“
Is het normaal?
Ja, lieve mama.
Wat je ook voelt, het mag er zijn.
Het is allemaal helemaal normaal…
Liefs,
B.
Fotografie: Yara Brouwer
Visagie: Sisley Angenois
Locatie: The Unbound
