Aunty Duties: Zoé over haar rol als tante
Sundays are for stories! En uitslapen (lees: tot 08.00 met koters), brunches in bed en quality time met familie. Omdat we denken dat er op zondag ietsje meer mom-me-time is brengen we op deze 'rustdag' een must-read reportage, met iedere maand een ander thema. Van aunty duties tot boys moms, daddy daycare en meer.
Perfecte ouderfiguren bestaan, ze hebben alleen (nog) geen kinderen. Daarom gaat NANA in augustus in gesprek met drie tante's en één oom over deze bijzondere rol. Tante #3: Zoé van Halen (28), tante van Dominc (9), Zola (7) en Nailah (4). “Het leukste aan tante-zijn vind ik om hen in elke fase van hun leven mee te maken.“
“Ik heb één zus, Jeannifer, en we schelen 11 jaar met elkaar. We komen uit een heel hecht gezin, maar door het grote leeftijdsverschil botsten we vroeger vaak… Nu we ouder zijn, zeker door de komst van mijn neefjes en nichtje, is onze band hechter en sterker dan ooit. Ik vond het bijzonder om een zwangerschap van zó dichtbij te maken. Toen de eerste, Dominic, was geboren, liep ik continu met hem in mijn armen en bij Zola en Nailah was het niet anders. Iets met baby’s en hun geur, ik krijg er een warm gevoel van. Ik spreek mijn zus bijna iedere dag, via WhatsApp, dan wel telefonisch en dan kletsen we úren. De squad, zoals ik ze liefkozend noem, zie ik minimaal een keer per week. Toen ik er van de week was, vroeg ik einde van de dag aan Nailah wat zij die dag het allerleukst vond. “Dat jij langs bent gekomen Soe, dat vond ik het allerleukst en zo fijn,” ik moest bijna huilen, zo schattig. Ze lijkt wel een beetje op mij, qua karakter, maar ze is echt een boefje en altijd de grenzen aan het opzoeken. De middelste, Zola is heel erg rustig, zelfstandig en zachtaardig. Wij hebben veel raakvlakken betreft gedrag en houding; ik begrijp hem altijd heel goed. Mijn zus en ik grappen vaak dat hij wel míjn kind moet zijn, want van wie heeft-ie het anders. Dominic is een kopie van mijn zus; hij is zo’n wijsneus en kletsen dat-ie kan.
De kinderen van mijn zus maken een heel groot deel uit van mijn leven. Voor hun drie zou ik alles doen. Altijd. Het zijn ook een beetje mijn kindjes. Eerder dit jaar werd mijn zus geopereerd en hun vader Osei werkt deeltijd in het buitenland, maar life goes on en de kinderen moesten naar school. Mijn zus logeerde toen bij onze moeder en ik heb Dominic en Zola (want Nailah was toen nog drie), twee weken lang iedere dag naar school gebracht. Picture this: ik heb elke dag, van Amsterdam Zuidoost, naar Amsterdam West (pick-up), naar Amsterdam Oud-Zuid gereden, zodat ze netjes om 8:30 in de klas zaten. Mijn kledingstijl is doorgaans best opvallend en vaak heel erg extra, als ik anderen mag geloven. Dus daar stond ik dan als coole tante, in mijn latex-legging en vuurrode faux fur jas op het schoolplein. Daarna ging ik meteen door naar mijn eigen werk. De zelfgemaakte tekeningen van Nailah die ik iedere ochtend kreeg, maakten veel goed. De jongens vonden het bovendien fantastisch en het leek net alsof we een zieke roadtrip door de US maakten. Elke ochtend telden we de bakfietsen – dat werd ons ding. Weer dat aanstekelijke enthousiasme van kleine kinderen, hé. Ik ben als trotse tante bij elke mijlpaal. Van afzwemmen tot het verwisselen van tanden en maken we er een feestje van, want het leven…dat moet je vieren.
“Kids put life in perspective. Ik heb veel bewondering voor het moederschap, want het is écht niet makkelijk.””
Het leukste aan tante-zijn vind ik om hen in elke fase van hun leven mee te maken. Ik zie dat ze ontzettend enthousiast worden van de kleinste dingen en dat ze makkelijk kunnen vergeven en vergeten. Don’t sweat the small stuff, weet je wel. Maar ook hun logica, daar moet ik vaak om lachen. Zoals die ene keer dat Dominic een muntje inslikte (shock, horror, en bijna met gierende banden naar het ziekenhuis), omdat hij het voor mijn zus wilde bewaren. Wat ik mijn neefjes en nichtje wil meegeven? Dat ze zich nooit laten leiden door meningen van anderen en dat ze hun eigen individu en persoon zijn. En blijven. Dat ze groot durven dromen en deze dromen najagen, dat ze voor zichzelf durven opkomen en hun grenzen stellen, maar ook dat ze empathie tonen.
Het is zo zoet om te zien hoe hecht de band tussen mijn neefje en nichtje is en hoe ze met elkaar op te zien groeien. Ze zijn alle drie zo verschillend, maar toch zo hetzelfde. Het is mooi om die dynamiek te zien. Wat ik ook leuk (en soms íets minder leuk) vind, is de onvoorspelbaarheid van kleine kinderen. Ik ben iemand die van planningen houdt, maar met kinderen gaat het vaak niet zoals gepland; je moet je daar makkelijk op kunnen aanpassen, snel kunnen schakelen en geduldig blijven. Zélfs als de gymtas voor de zoveelste keer kwijt is of de regenlaarsjes na 10 minuten nog niet aangetrokken zijn (of de verkeerde laars aan de verkeerde voet zit. Hallo: bananenvoetjes) of het een ellenlange strijd is over wie er voorin de auto mag zitten. They put life in perspective. Ik heb veel bewondering voor het moederschap, want het is écht niet makkelijk.”
Mogelijk gemaakt door team NANA
Fotografie: Dorian Jurne
Visagie: Sisley Angenois
Concept en coördinatie: Gina Pesulima