Romy over haar zwangerschap, de geboorte van Norah en haar nieuwe leven
Sommigen noemen het de mooiste tijd van hun leven. Anderen streepten de dagen weg tot de bevalling. Geen zwangerschap is hetzelfde en daarom raken we er ook niet over uitgekletst. In ‘Preggo slash Newborn Talk’ eren we de buiken en belevenissen van moms-to-be. Deze week spraken we met Romy Erupley (26), op de foto hoogzwanger, maar inmiddels bevallen van dochter Norah. Ze blikt met ons terug op haar zwangerschap, de ellenlange bevalling en de eerste onzekere weken van haar dochtertje én haarzelf, als kersverse moeder. “Nadat Norah op mijn borst werd gelegd en mijn man haar navelstreng mocht doorknippen werd al gauw duidelijk dat er iets niet helemaal goed was met Norah. Ze werd meegenomen naar de kamer naast mij. Mijn man liep direct met haar mee. Ik moest wachten. De zogenaamde moedergevoelens waren er direct. Ik wilde ook naar haar toe, ik wilde niet wachten. Hoe gaat het met haar? Zal alles wel goed zijn?”
DE ZWANGERSCHAP
“Zoals iedereen altijd zegt 'de tijd vloog voorbij'. Maar dit is ook echt zo, ook al voelde het tijdens de eerste helft van de zwangerschap niet zo. Ik was zo benieuwd naar mijn kind en wilde mijn buik graag zien groeien. In het begin van de zwangerschap ben ik misselijk geweest maar heb ik gelukkig nooit hoeven overgeven, want dit doe ik altijd dramatisch (lacht). De misselijkheid duurde tot een week of 18. Het avondeten vond ik niets meer aan, terwijl ik warm eten normaal heerlijk vind! Ik had ook niet echt specifiek ergens zin in, ohja snoep maar dat was het ook wel.
Ik heb vier weken tot de uitgerekende datum doorgewerkt. Ik vond het best lastig om van tevoren te bepalen wanneer ik met verlof zou gaan. Herkenbaar? De laatste week voor mijn verlof was flink bikkelen. Ik was constant moe en dacht af en toe wel eens zou ik dan toch maar eerder met verlof moeten gaan? Maar ik heb uiteindelijk niet toegegeven aan dat gevoel… Blij toe achteraf.
Mijn man zorgde altijd goed voor me en nam veel uit handen. Dit deed hij eigenlijk ook altijd al voordat ik zwanger was. Op zijn advies hebben wij een mini zwangerschapscursus gevolgd. Hij vond dat ik goed voorbereid moest zijn zodat ik hierdoor rustig zou blijven en niet in paniek zou raken tijdens de bevalling. Hij kent mij natuurlijk door en door en hij grapte wel eens: 'weet je wel dat jij het heel zwaar gaat krijgen straks?' 'Als ik moet, dan ga jij mee!' zei ik en zo hebben we samen vier lessen gevolgd. Hier hebben we veel aan gehad. We wisten nu allebei veel meer over hoe en wat ons te wachten stond tijdens het bevallen en wat je het beste moet, zeg: kunt doen.”
“We besloten om naar het ziekenhuis te gaan om de vliezen te laten breken. Daar aangekomen stond ik - jep, net zoals in de film - op uit de rolstoel en braken de vliezen alsnog vanzelf.”
PIJNBESTRIJDING
“De bevalling duurde ongeveer 30 uur. Het begon op zaterdagnacht. Ik had al een tijd lang last van voorweeën, dus iedere keer bedacht ik mij maar weer 'ach, dit is het toch niet, vals alarm'.
Om mij heen hoorde ik vaak dat als je échte bevallingsweeën hebt, dat je ze dan direct herkend. Ik had dit nog niet echt, maar ik gebruikte wel een weeën timer. Het kwam nu elke 10 minuten en duurde ook een minuut. Heb wel de verloskundige gebeld, maar ik besloot om maar te wachten totdat de weeën sneller op elkaar zouden volgen. Niet wetende, dat dit nog 24 uur zou duren.
We besloten om naar het ziekenhuis te gaan om de vliezen te laten breken. Daar aangekomen stond ik - jep, net zoals in de film - op uit de rolstoel en braken de vliezen alsnog vanzelf. Op dat moment was ik op en voelde alsof alles naar beneden zakte. Ik kon niet meer, ik was uitgeput na 24 uur geen slaap en continu weeën. Ook was ik niet echt meer aanspreekbaar en overlegde mijn man met de verloskundige over pijnmedicatie. Ik heb altijd gezegd dat ik geen medicatie wilde, tenzij ik echt niet meer kon. En dat moment was toen, daar. Ik kreeg een ruggenprik. De pijn was nog wel te doen, maar ik was uitgeput en dat zagen ze. Een ding staat me nog zo goed bij. Toen ik de ruggenprik kreeg voelde het alsof ik er weer was. Ik was wakker en meer mezelf.
Mijn man keek me met grote ogen aan en was zo verbaasd omdat ik van het ene uiterste – van niet aanspreekbaar tot aan een kwebbelkous die met de artsen een gezellig praatje begon te maken. Ik vond het de beste keus die ik – of beter gezegd: de beste keus die wij konden maken. Ik dacht aan mijn lichaam, aan Norah in mijn buik, en moest doen wat nodig was. Mijn man voelde mij precies goed aan. Echt mijn steun, zoals hij altijd voor mij is. Ook ben ik best panisch als het om naalden gaat (tja, tattoos geen probleem, maar bloed prikken bijvoorbeeld no way!). Niets boeide mij meer op dat moment, geef me nu gewoon die ruggenprik dacht ik alleen maar.”
HET LANGVERWACHTE MOMENT: DE BEVALLING
“Na tweemaal om de twee uur gecontroleerd te zijn op ontsluiting mocht ik persen. Maar ik sliep half en hoorde vaag 'nou, jij hebt niet echt persdrang of wel?'. Het duurde te lang en uiteindelijk werd er gezegd dat onze dochter met de volgende wee geboren zou worden omdat er een knip gezet werd. Toen ze Norah eenmaal op mijn borst legde voelde ik van alles tegelijk maar vooral trots. En was ik een en al emotie! Ook hoorde ik 'huil maar, laat het gaan!' Ik vraag mij nu weer af, huilde ik wel? Of op een andere manier? Was ik eerst stil? Ik herinner mij dat de tranen over mijn wangen rolden toen ik Norah op mijn borst kreeg. Een warm gevoel, letterlijk en figuurlijk.
Ondanks dat ik niet verwacht had dat de komst van onze dochter 30 uur (!) zou duren en ik OP was, vond het ik de mooiste en meest speciale en ook vooral intense ervaring van mijn leven.”
“Ik zag de weeën als golven waarin ik mee moest gaan en dit hielp.”
DE ONZEKERE START
“Nadat Norah op mijn borst werd gelegd en mijn man haar navelstreng mocht doorknippen werd al gauw duidelijk dat er iets niet helemaal goed was met Norah. Ze werd meegenomen naar de kamer naast mij. Mijn man liep direct met haar mee. Ik moest eerst wachten tot de verloskundigen klaar waren met mij, daarna moest ik nog zelf douchen en eten voordat ik naar haar toe mocht. De zogenaamde moedergevoelens waren er direct. Ik wilde ook naar haar toe, ik wilde niet eerst wachten. Hoe gaat het met haar? Zal alles wel goed zijn? Kon ik het maar van haar overnemen…
Eindelijk mocht ik dan naar haar toe. Daar lag ze, op een kamer met andere baby's (baby's die prematuur waren). Dit was zo zielig en heftig om te zien. Mijn kleine, arme meisje. Een infuus in haar kleine armpje met antibiotica en met allerlei draadjes aan een monitor en aan het zuurstof. Naast dat ze een infectie had, was haar zuurstofgehalte in haar bloed ook te laag. Deze moest ook boven de 92% zijn en was het telkens niet. Gelukkig mocht ik na twee dagen samen met haar op een kamer slapen, het zogenaamde rooming-in. Dit was heel fijn. Ik mocht bij haar zijn. Het is ook raar om bij je eigen kind op visite te gaan op een afdeling. Daarbij: ze was toch gewoon op tijd geboren? Eerder te laat, met 40 weken en 4 dagen, hoe kan dit dan vroeg ik mezelf wel af.”
HULPTROEPEN
“De verpleegkundigen waren allemaal zo lief. Ze zorgden goed voor haar, maar ze dachten ook aan mij en vroegen geregeld hoe het met mij ging. Omdat ik last had van de hechtingen vond ik het eng om de nacht in te gaan en Norah dan zelf uit haar wiegje te pakken om te verschonen en te voeden. Ook met name omdat ze overal aan de draadjes lag. Ik voelde aan mezelf dat ik emotioneel werd, om Norah want ik vond het zo zielig. Maar ook werd ik emotioneel omdat ik het gevoel had dat ik haar even niet alles kon geven, omdat ik dus zelf moeite had met opstaan.
Ik heb geleerd dat je om hulp moet vragen als het je zelf even niet lukt. Ze vertelde me al gauw dat ik gewoon op de bel moest drukken als het mij niet lukte en hulp wilde. Ik gaf aan dat ik dat nogal moeilijk vond. Niet omdat ik hun hulp niet wilde of per sé alles zelf wilde doen, maar meer om het feit dat ik mij dan een 'verwend nest' voelde die lekker op bed ligt en een bel indrukt zodat de verpleegkundige haar kind kan aangeven. Misschien was ik wel te hard voor mezelf, ik vergat dat ook ikzelf herstellende was. De volgende nacht heb ik geluisterd en gaf ik mij er aan over. Ik drukte op de bel zodat ze mij konden helpen. No shame, maar dankbaar dat dit zo kon.
Na twee weken mochten we eindelijk naar huis. Helaas kregen we geen kraamzorg meer. Thuis hebben we alles zelf moeten ondervinden. Gelukkig heb ik in het ziekenhuis geleerd hoe we Norah moesten verschonen en hoe ik het beste borstvoeding kon geven. Andere dingen vraag ik aan naasten en mama's om mij heen. Ik ontdek alles echt samen met mijn dochter, zo zie ik het.”
NIEUW LEVEN
“Of mijn leven veranderd is? Ja! Ik denk dat ik al erg veranderd ben toen de bevalling begon. Ik heb weleens een situatie meegemaakt waarin ik in paniek raakte en mij hierdoor liet leiden, maar tijdens de 24 uur durende weeën thuis heb ik mij heel kalm gehouden en heb ik goed rustig geademd. Ik zag de weeën als golven waarin ik mee moest gaan en dit hielp. Alles voor Norah!
Ook denk ik vaak na over hoe ik zou willen dat ze opgroeit. Voor de zwangerschap heb je eigenlijk alleen jezelf en je man, maar nu zijn we beiden verantwoordelijk voor onze dochter.
Ik denk nu nog meer na over hoe belangrijk het is dat je uitspreekt hoe je je voelt en hoe belangrijk goed communiceren is en dat je altijd dichtbij jezelf moet blijven. Ook hebben we het er beiden over dat we haar altijd zullen stimuleren en aanmoedigen in alles wat zij ook wil doen.
De onzekerheid die ik zelf weleens heb zou ik bij haar willen wegnemen door altijd naar haar te luisteren en de 'niets is raar en gek 'mentaliteit willen meegeven. Ik wil de tijd voor haar nemen.
Natuurlijk is ons leven nu een stuk drukker en begrijp ik al veel beter waar al die #momlife verhalen overgaan. Warme havermout eten in de ochtend kan ik vergeten. Het was de eerste dagen thuis echt kiezen: douchen, naar de wc, eten? Wat zal ik snel eerst doen voordat Norah gaat huilen en ik er voor haar moet zijn? Nee, er voor haar WIL zijn. Er voor haar zijn, dat zal ik altijd doen. Wat ik ook aan het doen ben en/of waar ik ook ben. Daarvoor ben ik haar moeder.”
Mogelijk gemaakt door team NANA
Fotografie: Yara Brouwer
Visagie: Sisley Angenois
Concept en coördinatie: Gina Pesulima