Zwanger-zijn en moeder worden, Charlie vertelt over haar ervaring en verwachting
Sommigen noemen het de mooiste tijd van hun leven. Anderen streepten de dagen weg tot de bevalling. Geen zwangerschap is hetzelfde en daarom raken we er ook niet over uitgekletst. In ‘Preggo Talk’ eren we de buiken en belevenissen van moms-to-be. Deze week een onderonsje met Charlie Wijtsma (34), 30 weken in verwachting van haar eerste, een jongen. De mama in wording vertelt hoe Corona ervoor zorgde dat de baby plannen zijn vervroegd, vertelt waarom een zoontje bij haar past en deelt haar kijk op modern moederschap. “Alles gaat veranderen. Er wordt een klein wezentje prioriteit. Tijd maken voor het gezin is key. Maar ook momenten voor mezelf, mijn relatie, mijn werk en social life vind ik belangrijk.”
CHANGED PLANS
“Mijn vriend en ik hadden bedacht om mei jongstleden een maand naar Vietnam te gaan, een lange grote reis voordat we het serieus zouden hebben over the next step, een baby'tje. Maar door de komst van Corona ging onze verre reis niet door. Er kwam heel veel tijd en ruimte om na te denken over wat we wilden met onze toekomst. Wij moesten wel iets langer praten over het krijgen van een kind omdat mijn vader een lichte vorm van de bloedziekte hemofilie heeft en deze aandoening overdraagbaar is. Ik als meisje/vrouw draag het gen, maar ik heb de ziekte niet. Als ik een zoontje krijg heeft hij 50% kans op de bloedziekte. Hij zou dan bijvoorbeeld sneller bloedingen en- blauwe plekken hebben. We wilden dit vooraf goed uitzoeken, medisch gezien. Vragen zoals: kunnen wij een zoon laten komen? Kan hij - als hij de bloedziekte heeft - een fijn leven ermee hebben? Is het 'beter' om via IVF een meisje te maken? - moesten we allemaal overdenken en afwegen. Na heel veel gepraat te hebben, ook met experts, van kinderartsen tot klinisch genetisch, hebben we besloten om bewust voor een kindje; ons kindje te kiezen. Zonder de medische molen in te gaan. En toen dachten we, waar gaan we nu dan nog op wachten… We zijn er klaar voor met z'n tweetjes! Het was meteen raak, dat is een blessing.”
“Ondanks dat onze zoon de bloedziekte kan hebben, was ik meteen over the moon. Een kereltje past bij mij, ik ben zelf een tomgirl.”
HIGH ON HORMONS
“Toen we erachter kwamen dat ik zwanger was, was ik overwhelmed door blijdschap. Dat was mijn eerste emotie. En daarna kwam het écht binnen en raakte ik lichtelijk in paniek. De eerste drie maanden heb ik last gehad van mijn hormonen, ik was moody en voelde me energieloos. Met 18 weken was het hormoonfestijn over en was ik weer helemaal mezelf: vrolijk en energiek.”
EEN ZOON
”Toen ik 14 weken zwanger was hebben we een geslachtsecho gedaan, het is overduidelijk een jongetje. Ondanks dat onze zoon de bloedziekte kan hebben, was ik meteen over the moon. Een kereltje past bij mij. Ik zie mezelf eerder tussen Dinosaurussen, dan tussen prinsessen en poppen. Ik houd van jongensachtige dingen, zoals: skiën, James Bond en ravotten. Ik kijk er heel erg naar uit om met hem buiten op avontuur te gaan. Naar het strand en de zee, waar ik ben opgegroeid. En als hij ouder is wil ik alle James Bond en Indiana Jones films met hem kijken. Geweldig, toch?
Een kinderkamer voor een jongen vind ik veel makkelijker - dan het maken van een kinderkamer voor een meisje. De kinderkamer voor de kleine man is een mix van een hotel lobby (denk aan: vintage donkerblauw, marmer en een oude designerstoel) en een jungle boys room met een rotanwieg en een grote octopusknuffel die ik van mijn vriend kreeg als zwangerschapscadeau.”
“Wat ik hoop, maar wat ik niet zeker weet, dat blijven werken bij mij past. Ik krijg er zoveel energie van! Als ik er straks achterkom dat ik vier dagen teveel vind, meer bij de kleine wil zijn, dan is dat ook oké.”
DE BEVALLING
”8 januari 2021 heb ik een vruchtwaterpunctie, dan gaan ze kijken of onze zoon de genen van de bloedziekte heeft. Als dat zo is, ga ik in het AMC bevallen, dan ga ik daar naar de speciale afdeling. Voor de zekerheid. Als dat niet zo is, dan wil ik alsnog in het ziekenhuis bevallen. Wat ik zelf fijn vind weet ik niet zo goed, ik ga helemaal op in wat goed is voor de baby. Ik heb pas mijn eerste les HypnoBirthing (een zwangerschapscursus waarin je leert je te vertrouwen in de natuurlijke kracht van je lijf) gehad. Ik vond het verschrikkelijk! Het is zo zweverig. Maar ik ben pas één keer geweest, wie weet verander ik nog van mening. De ademhalingsoefeningen vind ik ter ontspanning fijn. De bevalling wordt in de cursus gezien als het allermooiste dat je ooit gaat meemaken, daar heb ik mijn vraagtekens bij. Ik denk dat de bevalling zeker mooi kan zijn, maar ik denk ook dat het iets is waar je doorheen moet. En dat het een pittige en intense ervaring is.”
MODERN MOEDERSCHAP
”Mijn visie op modern moederschap? Alles gaat veranderen, yes. Er wordt een klein wezentje prioriteit. Maar ik ben er ook nog. Tijd maken voor het gezin is key. Maar ook momenten voor mezelf, mijn relatie, mijn werk en social life vind ik belangrijk. Zeg ik nu hé. Ik kan me natuurlijk nog niet goed inbeelden hoe het is om verliefd te zijn op mijn eigen kind. Op werkgebied is het plan van aanpak als volgt: ik ga weer vier dagen werken, datzelfde geldt voor mijn vriend. We hebben twee dagen opvang en één dag passen mijn ouders op. Ik kom uit een gezin met ouders die veel werkten, zo ben ik opgegroeid. En ik heb er nooit last van gehad. Ik werd daardoor al snel zelfstandig. Ik denk echt dat twee dagen opvang goed is, voor het ontwikkelen van social skills en om zo het leven toe te laten. En wat ik hoop, maar wat ik niet zeker weet, dat blijven werken bij mij past. Ik krijg er zoveel energie van! Als ik er straks achterkom dat ik vier dagen teveel vind, meer bij de kleine wil zijn, dan is dat ook helemaal oké. We gaan het meemaken.
Omdat het krijgen van een kindje nieuw is lees ik me graag in. Ik ben begonnen in Waarvan je hoopte dat je ouders het hadden gelezen en je kinderen (en je kinderen blij zijn dat jij het doet), het is geen praktisch boek over hoe je luiers moet verschonen. Maar belicht de psychologische kant van het krijgen van een kind. Wat je beter wel en niet kan doen. Ik heb bijvoorbeeld faalangst, hoe zorg ik ervoor dat ik dat niet op mijn kindje projecteer? Superinteressant.”
Mogelijk gemaakt door team NANA
Fotografie: Yara Brouwer
Visagie: Sisley Angenois
Concept en coördinatie: Gina Pesulima