Ajgul over haar pittige tijd als moeder van een tweeling en haar zwangerschap van baby nummer drie
Sommigen noemen het de mooiste tijd van hun leven. Anderen streepten de dagen weg tot de bevalling. Geen zwangerschap is hetzelfde en daarom raken we er ook niet over uitgekletst. In ‘Preggo Talk’ eren we de buiken en belevenissen van moms-to-be. Deze week aan het woord: Ajgul Agayeva (30), de sprankelende twin-moeder van Eshgin & Lenn (2.5). Ze is vurig, spontaan en wordt in evenwicht gehouden door haar rots en vriend Matthijs. Ohja, en ze is goudeerlijk. Over het moederschap, haar zwangerschappen, de bijkomende postnatale depressie en over baby #3 die op komst is, wéér een jongen. “Niet gepland, maar zo welkom.”
MEDISCHE ZWANGERSCHAP
“Een eeneiige tweeling, dat was schrikken. Niet alleen omdat ik niet één maar twee baby's kreeg, maar ook omdat ik medisch werd. We kregen namelijk meteen slecht nieuws. Op de vroege echo was een verdikte nekplooi te zien, vijf dagen later kwam ik in het ziekenhuis terecht.
Nachtenlang heb ik Dr. Google geraadpleegd. Niet het meest verstandige om te doen, maar ja, wat moet je dan? Ik kwam uit bij TTS (Tweeling Transfusie Syndroom) en las de meest vreselijke dingen. De gynaecoloog in het ziekenhuis bevestigde dat het om een voorstadium ging. Je zou denken dat de grond meteen onder je voeten vandaan zakt, maar ik hoorde het nieuws aan alsof het over iemand anders ging. Ik kon het niet bevatten… Elke week hadden we controles en uitgebreide echo's. Met 16 weken, met 20 weken, etcetera. Toen we hoorden dat de jongens geen hartafwijking hadden, kreeg ik al iets meer lucht. Maar mijn ijkpunt was 24 weken, vanaf dit termijn mochten de jongens gered worden en was iedere dag extra mooi meegenomen. Het heeft lang geduurd maar uiteindelijk heb ik wel van mijn zwangerschap kunnen genieten.”
“Ik vond het lastig dat alles door de dokters en verpleegkundigen uit handen werd genomen. Ik kreeg nauwelijks de kans om moeder te zijn.”
DE GEBOORTE
“Met 34 weken en 5 dagen braken mijn vliezen. Ik was alleen thuis en was totaal niet bang voor wat er komen ging, ik had er juist superveel zin in. Ik belde het ziekenhuis en moest meteen langskomen. Ik ben toen met mijn zusje naar het ziekenhuis gegaan en Matthijs is daarheen gekomen. De bevalling eindigde in een vlekkeloze spoedkeizersnede. Van te voren had ik hier veel heftige verhalen over gehoord en het wordt allemaal heel eng gemaakt, maar ik kijk er gelukkig positief op terug. Sterker nog: ik zou het zo tien keer opnieuw doen.
De TTS heeft gelukkig nooit doorgezet, maar de jongens kwamen met 2500 gram en 1800 gram op de wereld en hebben flink moeten vechten. We hebben vijf weken moeten blijven in het ziekenhuis en hier ben ik depressief geworden. Ik vond het lastig dat alles door de dokters en verpleegkundigen uit handen werd genomen. Ik kreeg nauwelijks de kans om moeder te zijn.”
POSTNATALE DEPRESSIE
“Eindelijk mochten we naar huis. Het moment waarop ik écht mama voor mijn jongens kon zijn. Maar na een paar dagen werd Eshgin plotseling opgenomen. Hij ademde nauwelijks. Mijn sterke jongens waren thuis en dan gebeurde dit…. De grond zakte opnieuw onder mijn voeten vandaan. Gelukkig mocht hij na een paar dagen weer naar huis, maar met mij ging het steeds slechter.
Ik leefde al weken in overlevingsmodus. Ik voelde me verdrinken. Ik kon niet de moeder zijn die mijn jongens verdiende, maar ik kon ook niet de partner zijn voor mijn vriend. Dit was voor hem zwaar. Ondanks alles bleef hij naast me staan. Matthijs én de antidepressiva waren m'n redding.”
“Dat is wat mij betreft ook wat het moederschap anno 2020 inhoudt: dat je niet hoeft te kiezen tussen werken en moeder zijn.”
BABY NUMMER DRIE
“Nu zijn de jongens 2.5 en ben ik weer zwanger, iets wat ik niet had verwacht. Ik wilde nooit meer zwanger worden! Na alles wat we hadden meegemaakt, voelde het als het lot tarten. En toch gebeurde het. Matthijs was gelijk dolblij, maar ik moest echt even wennen. We durfden het ook pas na zo'n 19 weken te vertellen. Deze zwangerschap is niet gepland, maar zo welkom.
Mijn zwangerschappen zijn niet te vergelijken. In het begin van deze zwangerschap voelde ik me niet echt zwanger, omdat mijn buik veel kleiner is. En er nu maar één baby'tje in zit. Door mijn medische verleden beval ik wel in het ziekenhuis, maar gelukkig is de zwangerschap nu veel rustiger en zorgelozer. Dat voelt fijn! Het is natuurlijk wel zwaar met twee kleine kinderen om me heen, maar als ik even een momentje alleen heb, heb ik het gevoel alsof ik de wereld aan kan.”
MIJN MANNEN
“Straks vier mannen in huis. Eerlijk? Ik baalde wel toen ik bij de 16 weken echo hoorde dat het geen meisje was. Ik ben geen typische boys-mom en zie mezelf niet langs de voetballijn staan. Ik zal moeten wennen aan een huishouden vol testosteron met boeren, scheetjes en stoeien.
Toch ben ik meer dan gek op mijn mannen! Matthijs is mijn rots, baby drie maakt ons compleet. Eshgin en Lenn kunnen elkaar soms de hersens inslaan, maar ze zijn ook heel lief voor elkaar. Ze hebben zo'n bijzondere band. Ik vind het soms bijna sneu dat de baby in mijn buik dat niet gaat hebben. Hoe bijzonder is het als je vanaf je eerste cel met iemand verbonden bent. Gelukkig is het leeftijdsverschil tussen de drie kinderen straks niet zo groot, dus groeien ze hopelijk heel hecht met elkaar op. Ik vind familie het allerbelangrijkste, dus daar maak ik me graag hard voor.”
MODERN MOEDERSCHAP
“Toen ik zwanger was van de jongens werd mijn contract niet verlengd. Ik kwam uiteindelijk in de ziektewet terecht door mijn depressie. Toen het weer beter met mij ging, wilde ik het moederschap graag rustig aankijken en work-wise niets overhaasten. Toch mis ik het werken wel heel erg. Het voelt alsof ik mijn identiteit een beetje kwijt ben. In mijn depressie kwam dit gevoel ook erg naar voren. Ik ben heel sociaal en ben ineens 24/7 alleen met mijn kinderen. Natuurlijk vind ik het zorgen heel fijn, maar ik ben nog steeds Ajgul. Ondanks mijn zwangerschap ben ik me wel aan het oriënteren op een leuke nieuwe job. Ik ben gesprekken aan het voeren en aan het ontdekken wat ik wil gaan doen. Twee dagen naar kantoor en twee dagen thuiswerken zou ideaal zijn.
Dat is wat mij betreft ook wat het moederschap anno 2020 inhoudt: dat je niet hoeft te kiezen tussen werken en moeder zijn. We moeten hier alleen wat flexibeler in zijn. Je kunt nog steeds 32 uur werken als moeder, maar dan moeten we wel het 9-tot-5-kader een beetje loslaten. Je kunt ook prima 's avonds werken, of in het weekend. Maar je moet vooral doen wat goed voelt. Dat is wat ik heb geleerd van alles wat ik de afgelopen jaren heb meegemaakt, als moeder en mens. Luister naar jezelf, niemand weet het beter en niemand voelt wat jij voelt. En gaat het even niet? Zoek dan hulp. Dat is geen teken van zwakte, maar juist een teken dat je supersterk bent.”
Mogelijk gemaakt door team NANA
Fotografie: Dorian Jurne
Visagie: Sisley Angenois
Concept en coördinatie: Gina Pesulima
