Motherhood memories: een terugblik met inzichten en learnings
Wat heeft founding mama Gina deze week op haar radar? Tijdens ‘Catch Up With G.’ neemt ze je mee in de ups-and-downs van haar bewogen leven als schrijvende moeder. Van beklijvende hersenspinsels tot noemenswaardige ervaringen. Tune in.
“Ik was 28 jaar toen ik onverwachts, nouja onverwachts ik was daarvoor 36 weken en 4 dagen zwanger, moeder werd. Het leven kun je niet plannen en dat maakt het juíst zo mooi. Het eerste jaar was wennen, vallen, opstaan (zo'n vijf keer per nacht) en leren, heel veel leren… Van leren vertrouwen op mijn moedergevoel tot leren vragen om hulp van naaste familie, met name mijn ouders, en goede vriendinnen en leren omgaan met de vader van Mex en diens rol in haar, ons leven *still learning* Besides: het dealen met slapeloze nachten, spuitluiers met diarree, lekkende borsten, de rollercoaster van emoties (geluk, verdriet, frustratie en tevredenheid wisselden elkaar in rap tempo af!) en het feit dat ik voor altijd een kind heb om voor te zorgen. Dat is mooi, maar ook moeilijk. Dat gevoel is overweldigend. En niets kan je erop voorbereiden.
“Ook al was deze zwangerschap alles behalve gepland, ik geloofde erin dat alles goed zou komen.”
Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was, in de namiddag van tweede Paasdag 2017 bij mijn ouders in de badkamer, was ik verrast, overrompeld en mega-emo. Ik had daarvoor uitbundig mijn verjaardag gevierd en een enkele ticket naar Bali geboekt, toen ik - om uit te sluiten dat ik zwanger was - een test deed. Er verscheen zwanger 3+ in het scherm. Oepsie. Ik voelde tranen opkomen, lachte onwennig en keek met vragende ogen naar m'n zusje, zij pakte mij vast en zei dat ik de liefste en leukste mama zou worden. De lieverd. Ook al was deze zwangerschap alles behalve gepland, ik geloofde erin dat alles goed zou komen. Ik vertrouwde - toen dus ook al - op mijn gevoel en ik koos bewust voor mijn kindje. Sure, er spookten ook andere vragen door mijn hoofd, zoals: ben ik er wel klaar voor (inzicht: je bent er nooit echt klaar voor!), hoe moet dat met werk, kan ik het allemaal wel betalen, gaat alles dan veranderen? Het antwoord is ja.
Maar de essentie van wie ik ben is hetzelfde gebleven. Ik dans nog steeds 'sexy' op een festival (reminiscing last summer), ga nog steeds met mijn beste vriendin op een jaarlijkse getaway naar Londen of Barcelona en ik vertik het om als moeder in een jogger met t-shirt en een vette knot op mijn hoofd, de dagen in quarantaine buiten beschouwing gelaten, door het leven te gaan. Oké, we wonen in Ede (ik ben weggegaan uit Amsterdam), maar ik ben voor werk nog steeds in onze hoofdstad te vinden. Ondanks dat er een deel spontaniteit en vrijheid is weggevallen voel ik me helemaal niet onvrij. Thuiszitten is niets voor mij, toen Mex drie weken was zat ik al met haar in de trein. Ik doe nog steeds alles wat ik deed voordat ik moeder werd, denk aan: koffie drinken, picknicken in het park, nachtje logeren in een hotel, omdat het natuurlijk voelt en bij wijze van spreken vanzelf gaat ('mam gaan we naar Koffie&Koffie?'), máár nu bijna altijd met Mex erbij.
“Ik leef niet voor Mex. Ik leef mét Mex. ”
De grootste learning die ik heb getrokken uit de 2,5 jaar dat ik moeder ben? Mex matter and I also matter. Ik zet mijn dochter en haar behoeften altijd op nummer één, maar ik vergeet hierin mezelf niet. Als we beide gelukkig zijn kunnen we elkaar gelukkig maken. Met die gedachte in mijn achterhoofd probeer ik elke dag de juiste afwegingen en keuzes te maken. Mensen zeggen weleens ik leef voor mijn kind… Klinkt mooi, maar ik weet niet zo goed wat het betekent. Ik leef niet voor Mex, ik leef mét Mex. Dat is hectisch - soms ook hysterisch - maar bovenal heerlijk.“
Mogelijk gemaakt door team NANA
Fotografie: Dorian Jurne
Visagie: Laura van Duijnhoven
Concept en coördinatie: Gina Pesulima