De moeder-dochterrelatie als bron van kracht: “Ik ervaar het moederschap als extra bijzonder omdat ik een dochter heb”
Wat heeft founding mama Gina deze week op haar radar? Tijdens ‘Catch Up With G.’ neemt ze je mee in de ups-and-downs van haar bewogen leven als schrijvende moeder. Van beklijvende hersenspinsels tot noemenswaardige ervaringen. Tune in.
De band tussen moeder en dochter neemt in ieder vrouwenleven een vooraanstaande plek in - er is immers geen krachtiger rolmodel dan dat van de moeder. Preach! Elke dochter weerspiegelt de blauwdruk van haar moeder (en van alle vrouwen uit haar voorgeslacht). De wijze waarop ze omgaat met kinderen, vrienden en geliefden, de opvattingen die ze heeft over (op)voeding en gezondheid, maar ook haar zelfbeeld zijn elementen die terugleiden naar die ene belangrijke bron, namelijk de moeder. Relaties tussen moeders en dochters zijn heel belangrijk: moeders en dochters spiegelen zich aan elkaar. Een moeder ziet in haar dochter het kleine meisje dat ze zelf is geweest. Plus: haar ervaringen met haar eigen moeder komt ze weer tegen in haar dochtertje.
“Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was zei mijn gevoel dat het kindje in mijn buik een meisje was. Dat gevoel was zo sterk! Niemand bracht mij van de wijs. Ook mijn vader niet (waar ik als daddy's girl normaal gesproken alles van aanneem), die toch echt dacht dat ik een jongetje droeg omdat ik - zijn woorden - o zo mooi in verwachting was. Enfin, na de geslachtsecho stond het vast, ik zou een dochter op de wereld zetten. Ze had de naam MEX LEAH (roepnaam MEX) reeds gekregen, mijn inner circle wist al dat ze zo zou gaan heten, en ik voelde mij meteen nog meer verbonden met haar. Ik praatte tegen Mex en ik droomde over Mex en ik nam Mex in mijn buik overal mee naartoe. Op baby moon naar Bali met mijn zusje, naar Fuerteventura, Parijs en San Fransisco om met vriendinnen Yeliz en Charlie een reisverhaal te maken en op de valreep naar Ibiza met vriendin Caro, voor some girl time. Ik geloof er echt in dat de bouwstenen voor onze close moeder-dochterrelatie tijdens de zwangerschap al zijn gelegd. It was just the two of us. Ook al vond ik het destijds ook enorm zwaar (en zat ik te janken in de Thalys onderweg naar Parijs), omdat ik - ondanks de liefde en support van mijn lieve familie en goeie vriendinnen - een partner miste, kijk ik nu terug op een unieke tijd. Met veel lessen. En quality time met m'n dochter.
“Kinderen zijn als spiegels. Je kunt ze zoveel wijsheden en handvatten geven, maar uiteindelijk leren ze het meest van jouw gedrag. ”
Ik vind het bijzonder om moeder te zijn. En ik ervaar het als extra bijzonder omdat ik een dochter heb. Ik kan mij identificeren met mijn peuter van bijna 3 (ze is zoals mij als kind, maar dan leuker: gekker, creatiever en spontaner), ik herbeleef mijn eigen jeugd via haar en ik weet hoe het is om een meisje te zijn. Ik voel haar feilloos aan. Hebben we een nachtje bij opa en oma geslapen en ben ik de volgende ochtend in alle vroegte gaan werken (thank you liefste oppas-omi) - zodat we in de middag met m'n schoonzusje en haar zoon Mano (Mex's ade) kunnen zwemmen, dan weet ik dat ik die avond vrij moet plannen voor ons tweeën. Dan kook ik iets wat ze lekker vindt (en wat ik kan maken), beter bekend als: bami. Spelen we na het eten non-stop Memory en wil mijn meisje voor het slapen gaan alleen maar dicht tegen mij aanliggen op de bank, terwijl ik door haar, haar kriebel en we ongestoord - met m'n telefoon op stil en verstopt in de oven van haar houten keukentje - voor de 101e naar haar lievelingsserie Barbapapa kijken… Goodlife!
Kinderen zijn als spiegels. Je kunt ze zoveel wijsheden en handvatten geven, maar uiteindelijk leren ze het meest van jouw gedrag. De grootste levenslessen die kun je alleen laten zien, denk ik. Ik geloof niet zo in regels en regelmaat, wie weet denk ik daar wel anders over als Mex een rotpuber is… Ons huis is echt Mex's thuis: er is niet één mand met speelgoed, maar een woonkamer met speelgoed, niets hoeft weggemoffeld te worden. En geen dag is bij ons hetzelfde! Ik probeer liever te laten zien hoe ik mezelf als sterke en zachte alleenstaande moeder red, met respect voor anderen en - inmiddels - liefde voor mezelf. Ik zie het als m'n taak om Mex at all times te laten weten en te laten voelen dat ze grenzeloos geliefd is, dat abnormaal niet bestaat en dat ze onzeker en onhandig mag zijn en tóch perfect is. Er is niemand zoals zij!”
Moeders hoeven niet perfect te zijn. Ze mogen zelfs best wat steken laten vallen, schrijft de Amerikaanse therapeute Susan Forward in haar boek Mothers who can’t love – a healing guide for daughters. Ze mogen drammerig doen, regelmatig hun geduld verliezen, onaardige dingen zeggen en er niet altijd zijn omdat ze werken ('mama, niet werken!'). Maakt allemaal niet uit (?). Slechts een paar dingen zijn echt belangrijk: dat ze hun dochters het grootste deel van de tijd het gevoel geven dat ze de moeite waard zijn, hun zelfrespect; zelfvertrouwen voeden en een veilig thuis bieden. Dat ze van hen houden. “Check. Ik houd van mijn Mex. Onvoorwaardelijk.”
Fotografie: Melody Lieftink