Boys-moms: Elaine en haar mama's kindjes Troy en Ché
Sundays are for stories! En uitslapen (lees: tot 08.00 met koters), brunches in bed en quality time met familie. Omdat we denken dat er op zondag ietsje meer mom-me-time is brengen we op deze 'rustdag' een must-read reportage, met iedere maand een ander thema. Van aunty duties tot boys moms, daddy daycare en veel meer.
Nieuwe maand, nieuwe invalshoek voor onze reportagereeks. September staat in het teken van boys-moms (en één girls-dad), want wat is nou het allerleukst aan al die jongetjes (of meisjes) thuis? Next up: Elaine van Sermond (28), mama van Troy (3.5) en Ché (bijna 1). “Mijn leven draait gewoon om de jongens. Ik ben altijd met ze bezig, ik voel me niet compleet zonder ze. Dát is onvoorwaardelijk liefhebben.”
“Ik heb een hele bijzondere band met mijn twee jongens, ik voel ze aan en kan ze goed lezen. Als de een niet lekker is en de ander honger heeft, dan zie of hoor ik dat gelijk. Aan hun blik of aan een soort huiltje. Ik hoop dat dat altijd zo blijft. Zowel Troy als Ché zijn mama's kindjes! De oudste heeft zelfs een periode gehad dat hij dag en nacht aan mij hing en niets van zijn vader moest weten. Gelukkig is dat nu niet meer het geval, leuker voor mijn partner en ook voor mij. Voordat de kleinste er was vroeg ik me, terwijl ik zwanger van hem was, vaak af of ik ook met hem zo'n instant connectie zou krijgen - als met mijn firstborn - en diezelfde liefde zou voelen.
En? Dat gebeurde. Mijn hart werd groter: ik kon nog meer liefde geven. Dat was zoiets moois.
Moeder zijn betekent alles voor mij! Voordat ik deze mooie rol mocht vervullen was ik een échte feestbeest. Ik was drie tot vier keer per week in de stad te vinden, lang leven de lol. Those where the days… Ik werd geleefd! Op sommige momenten, als ik onenigheid heb met mijn kleuter, zou ik voor één dag terug in de tijd willen. Om weer even te ervaren hoe het ook alweer is om geen verantwoordelijkheden te hebben. Een dag 'vrij' te zijn. Zodat je met niets anders bezig kan zijn dan met jezelf. Nu pak ik één of twee festivals per jaar, maar tussen het dansen door ben ik toch veel aan het appen met mijn moeder om te checken of alles wel goed gaat met de kids. En ik wil eigenlijk altijd op tijd naar huis. Zo typisch. Mijn leven draait gewoon om de jongens. Ik ben altijd met ze bezig en ik voel me niet compleet zonder ze. Dát is onvoorwaardelijk liefhebben, vind ik…
“Het lijkt me superleuk als mijn twee boys later, net als ik, op voetbal gaan. Ik zie mezelf als fanatieke soccor mom al aan zijlijn staan, hoor.”
Ik ben een die-hard een boys-mom! Ik houd van wild doen: stoeien, streken uithalen en buiten spelen. Ik ben geen meisje-meisje, draag niet vaak jurken en ik heb jarenlang gevoetbald. Het lijkt me superleuk als mijn twee boys, net als ik, op voetbal gaan. Ik zie mezelf als fanatieke soccor mom al aan de zijlijn staan, hoor. Ik geniet ervan om met mijn kinderen te spelen, in het klimrek of de zandbak van de speeltuin. Lekker gek doen, dat kunnen we goed. Nu het herfst is vind ik het ook fijn om met z'n allen in een joggingpak voor de televisie te kruipen en gezellig te snaaien. Het hoeft niet altijd groots en meeslepend te zijn (denk aan een pretpark of dierentuin), juist de meest simpele dingen, zoals met onze regenlaarzen stampen in de plassen, is al genoeg.
Bij gemixte kinderen vind ik het altijd heel lastig om te zien op welke ouder ze lijken. Ze hebben vaak van allebei iets of juist helemaal niet. Zowel Troy als Ché hebben mijn lichte ogen. Kijkend naar innerlijk lijkt Troy op mij. Hij weet goed wat hij wil. En is net zo koppig als ik. Dat wordt denk ik echt bonje in de pubertijd, haha. Ik ben heel benieuwd hoe Ché's karakter ontwikkeld. Hij lijkt vooralsnog rustiger dan zijn broer, maar dat kan natuurlijk nog veranderen. We'll see. Wat ik de jongens graag wil meegeven in het leven? Dat ze hun zelf kunnen en mogen zijn. Dat ze in zich zelf geloven, altijd. En dat het niet uitmaakt of je wit, zwart of paars bent: iedereen is hetzelfde en moet hetzelfde behandeld worden. Ik zal ze als trotse mama supporten in hun doelen en dromen.”
Mogelijk gemaakt door team NANA
Fotografie: Dorian Jurne
Visagie: Sisley Angenois
Concept en coördinatie: Gina Pesulima