Van de zevende hemel naar een lege buik: “Het is vreselijk om te vertellen dat je zwanger bent en vervolgens te moeten zeggen, dat je een miskraam hebt gehad, maar voel je die behoefte; deel het”
In Mom Life with B. neemt Birgit (26) je mee in het leven van een jonge moeder. Op 25 oktober zijn zij en haar vriend D. de trotse ouders geworden van Loua Mae. Daarnaast is ze bonusmoeder van twee pubers van 11 en 14 jaar. Lees mee!
Het was 14 februari, half negen ‘s ochtends. Ik was mijn bed uitgeklommen om een zwangerschapstest te doen. Ik had niets tegen D. gezegd maar ik had gisteren in een opwelling een test gekocht bij het Kruidvat. Gewoon zo'n goedkope, want het zou toch niets zijn. Dit was de eerste test vanaf het moment dat we besloten dat we ervoor gingen. En ik voelde me anders. Binnen een paar minuten zag ik twee flinke paarse strepen. Dus toch. Gewoon écht zwanger.
“Ik word moeder en D. wordt weer vader. We krijgen een kindje!” Ik maak snel een foto van de test en maak D. wakker. Zijn slaperige ogen sperren wijd open, hij blijft me even verbaasd aankijken en vraagt met een schorre stem: “Is het echt?” Ik knik en hij knuffelt me stevig. Samen blijven we zo in bed liggen en maken we een van de dierbaarste herinneringen uit ons leven.
Onze ouders horen meteen het goede nieuws. En na een goede echo met 8 weken durven we ook de aankomende grote broer en zus in te lichten. De rest moet nog even een positieve termijnecho afwachten. Precies volgens de baby-etiquette. Want wat als het misgaat?
Inmiddels zijn we gezegend met onze Loua Mae. Maar toen iemand die me dierbaar is vertelde dat ze onlangs een miskraam heeft gehad, werd ik aan het denken gezet. Waarom wachten we krampachtig af tot twaalf weken? Wat als het misgaat? Doen we dan alsof er niets is gebeurd en verwerken we ons verdriet vervolgens stilletjes alleen?
Gezegend met een gezonde dochter, kende ik miskramen eerder alleen uit verre verhalen. Zoals die van een oud-collega die na tien jaar eindelijk voorzichtig durft te delen dat ze ook ooit een miskraam heeft gehad. Iets wat ze al die tijd heeft weggestopt maar nog steeds veel verdriet van heeft. Maar als ongeveer 20.000 vrouwen in Nederland per jaar een miskraam krijgen, zijn die verhalen dan niet veel dichterbij?
“Miskramen gebeuren achter de voordeur en door die twaalfwekengrens lijkt het alsof je die pijn en het verdriet niet mag delen...”
Tot iemand die me dierbaar is onlangs vertelde dat ze een miskraam heeft gehad. Ik voelde een steen op mijn maag vallen. Ons bijzondere maanzaadje is gelukkig uitgegroeid tot een blije, gezonde baby. Een wonder, zoals ieder kindje dat is. Want één op de tien keer gaat het mis. En die pijn is veel dichterbij dan je denkt.
Ik keek haar aan en wist niet zo goed wat ik moest zeggen. Ik gaf haar een knuffel, maar voelde me tegelijkertijd zo ongemakkelijk dat het gesprek al snel overging tot de orde van de dag.
We kennen de cijfers en toch hangt er nog een groot taboe om miskramen. Het wordt al snel gerelativeerd: bij een miskraam was het vruchtje in de aanleg niet goed en heeft de natuur ‘haar werk gedaan’. In de meeste gevallen waar, maar slechts een schrale troost: want je bent wel zwanger geweest. Je lichaam voelt anders, je hormonen spelen op. Zodra je met een positieve test in handen staat, droom je van een kindje. Maar als het dan misgaat wordt die droom je in één klap ontnomen. Een zwangerschap eindigt plots in het niets.
Deel je verdriet
Miskramen gebeuren achter de voordeur en door die twaalfwekengrens lijkt het alsof je die pijn en het verdriet niet mag delen. Dat verdriet moet vreselijk eenzaam voelen.
Natuurlijk is het vreselijk om eerst vrolijk van de daken te schreeuwen dat je zwanger bent en vervolgens later te moeten vertellen, dat je een miskraam hebt gehad. Maar voel je die behoefte? Deel het. Maak je niet druk of een ander wel op jouw verdriet zit te wachten. De mensen die van je houden zijn er voor je.
Na de stevige knuffel besloot ik er toch nog naar te vragen. Ze is zwanger geweest, ze had de vreugde gevoeld bij een positieve zwangerschapstest en last gehad van kwaaltjes. Er was een klein zieltje bij haar geweest dat groeide in haar buik. En dat heeft al het recht om te bestaan. Of ik het juiste heb gezegd weet ik niet en haar begrijpen kan ik ook niet. Maar ik wilde gewoon laten weten dat ik er voor haar ben. In de zevende hemel, maar ook met een lege buik.“
Liefs,
Birgit
